Wystawa Cały świat to Bauhaus
W ciągu swojej burzliwej historii Bauhaus stał się uznanym, a jednocześnie kontrowersyjnym symbolem nowoczesnego projektowania i awangardowego stylu życia. Chociaż Bauhaus istniał tylko w latach 1919-1933 trzykrotnie w trakcie tego okresu zmieniając swoją siedzibę (Weimar, Dessau, Berlin), ucieleśnia jak żadna inna instytucja przedwojenną atmosferę przełomu i modernizmu. W jaki sposób Bauhaus, w którym podczas całego okresu jego istnienia studiowało łącznie tylko około 1300 osób, osiągnął tak wielką moc oddziaływania i stał się symbolem radykalnej odnowy w dziedzinie relacji społecznych, projektowania i nauczania? Co zadecydowało o szczególnej pozycji Bauhausu? Dlaczego jego produkty wytwarzane są do dziś? Tytuł wystawy, „Cały świat to Bauhaus” jest cytatem z wypowiedzi studenta, późniejszego wykładowcy Bauhausu Fritza Kuhra i pod wieloma względami wyraża ideę wystawy. Nawiązuje do zatarcia granic między sztuką, rzemiosłem a techniką, które według Waltera Gropiusa miało stanowić cel dziedziny jaką jest projektowanie i wywierać wpływ na praktyki społeczne każdego z nas.
Wystawa „Cały świat to Bauhaus” w ośmiu rozdziałach opisujących lata 1919-1933 naświetla tę tematykę: rozdział „W powietrzu” opowiada o bauhausowskiej fascynacji motywem nieważkości, dematerializacji architektury za pomocą szkła i metalu i prezentuje projekt „krzesła zawieszonego w powietrzu” jako przykład wizjonerstwa w procesie projektowania. W rozdziale „Eksperyment” oglądamy obiekty, które były wynikiem doświadczeń z materiałami i przestrzenią, badających wymiary, proporcje i granice wytrzymałości materiałów, jak też kwestie prefabrykacji i seryjności produkcji. Rozdział „Sztuka totalna” przedstawia syntezę wszystkich sztuk, ale także sztuki i nauki oraz sztuki i życia codziennego, a rodział „Wspólnota” to najważniejsze obiekty z epoki, dokumentujące życie codzienne i towarzyskie w Bauhausie. Materiały z rozdziału „Nowy człowiek” dowodzą, że Bauhaus nie był jedynie lewicową utopią i pokazują nowe oblicza człowieka, w tym również odznaczające się politycznym i światopoglądowym radykalizmem. Rozdział „Sztuka, rzemiosło, technika” prezentuje pracownie i wytwarzane w nich produkty, a rozdział „Radykalna pedagogika” przybliża strukturę uczelni oraz nowatorski program dydaktyczny Bauhausu. W części „Spotkania” eskplorowane są wątki międzykulturowe – Bauhaus promował spotkania różnych kultur, organizując wykłady, zapraszając gości z całego świata, gromadząc obszerne zbiory w bibliotece, ale także poszukując nowych form wyrazu. Nawiązywano osobiste kontakty z przedstawicielami uczelni artystycznej Whutein w Moskwie, a Mies van der Rohe dążył do internacjonalizacji Bauhausu poprzez współpracę z instytucjami partnerskimi w Stanach Zjednoczonych.
W ciągu stosunkowo krótkiego okresu istnienia Bauhaus próbował odpowiedzieć na pytania wynikające z dynamicznej industrializacji Niemiec. Na uczelni wykładali najważniejsi artyści modernistyczni, a po emigracji rozpowszechniali jej spuściznę w innych częściach świata. Wystawa, zawierająca fotografie, prace na papierze, dokumenty, filmy, teksty i przedmioty, pokazuje powstawanie i rozwój uczelni, która później stała się ważnym źródłem dla historyków i przyczyniła się do popularyzacji modernizmu.
Wystawa czynna jest w Pawilonie SARP (ul Foksal 2 Warszawa) od 6 marca do 9 kwietnia 2020
godziny otwarcia: (wtorek-sobota 10.00-17.00, niedziela 12.00-18.00)
Wernisaż wystawy 6.03.2020, godz. 18.00. W sobotę 7.03.2020, godz. 12.00, odbędzie się oprowadzanie kuratorskie przez Borisa Friedewalda, po niemiecku z tłumaczeniem symultanicznym
Wystawa przygotowana przez ifa – Institut für Auslandsbeziehungen (Instytut Stosunków Zagranicznych), Stuttgart, Niemcy
Kurator wystawy: Boris Friedewald
Organizacja:
Goethe-Institut w Warszawie
Stowarzyszenie Architektów Polskich Zarząd Główny
Honorowy patronat Ambasadora Republiki Federalnej Niemiec
Wystawa została po raz pierwszy pokazana w Niemczech w ZKM (Zentrum für Kunst und Medien) w Karlsruhe w dn. 26.10.2019 – 16.02.2020