Pogrzeb arch. Jerzego Główczewskiego
Informujemy, że uroczystości pogrzebowe arch. Jerzego Główczewskiego, zmarłego 13 kwietnia 2020 r. w USA odbędą się 27 sierpnia 2021 r. na Cmentarzu na Starych Powązkach. Msza święta w kościele P.W. Św. Jana Boromeusza rozpocznie się o godzinie 11.00 po czym nastąpi odprowadzenie prochów do grobowca rodzinnego.
Spotkanie okolicznościowe poświęcone pamięci zmarłego arch. Jerzego Główczewskiego będzie miało miejsce w Siedzibie SARP, Sali Lustrzanej Pałacu Zamoyskich przy ul. Foksal 2 w Warszawie w środę 25 sierpnia. 2021 r. od godziny 15.00.
Jerzy Eligiusz Główczewski urodził się w Warszawie w 1922 r. Uczył się w Gimnazjum im. Zamoyskiego, następnie w szkole Jezuitów w Chyrowie.
4 września 1939 r. po niemieckiej inwazji na Polskę, opuścił Warszawę z ojczymem , który chciał dołączyć we Lwowie do polskiej armii by trafić do Rumunii. Z Bukaresztu (tu uczył się krótko w polskiej szkole), uciekł w listopadzie 1940 r. z niemieckiego aresztu do Turcji, by znaleźć się w Hajfie.
Maturę zdał (lipiec 1941 r.) w polskiej szkole w Tel Avivie. Służył w Brygadzie Strzelców Karpackich w Sidi Bishr. kolo Aleksandrii. W czerwcu 1942 r. zgłosił się do służby lotniczej w Polskich Siłach Powietrznych. W Anglii przeszedł liczne szkolenia. W połowie 1943 r. w 25 (Polish) Elementary Flying Training School w Hucknall, potem w 16 (Polish) Service Flying Training School w Newton. Praktyki odbył w 4 Air Gunnery School w Morpeth oraz na szkoleniach dla pilotów myśliwców w 61 Operational Training Unit w Rednal. We wrześniu 1944 r. został pilotem w 308 Dywizjonie Myśliwskim. Walczył w nim do końca wojny. Brał udział w stu misjach bombowych. Był odznaczony trzykrotnie Krzyżem Waleczności oraz Medalem Lotniczym i Polowym Znakiem Pilota.
Po powrocie, w kwietniu 1947 r. do Warszawy zamieszkał z matką i bratem Andrzejem w rodzinnym mieszkaniu przy ul. Chmielnej w Warszawie i podjął studia architektury na Politechnice Warszawskiej. Pracował w Biurze Odbudowy Stolicy (m. in. w 1953 r. uczestniczył w pracach zespołu, który wygrał konkurs na budowę Stadionu Dziesięciolecia). Współprojektował obiekty przemysłowe w Łodzi, Zduńskiej Woli. Za jeden z obiektów – Halę fabryki “Runotex” w Kaliszu, uzyskuje stypendium Fundacji Forda i wyjeżdża w 1961 r. do USA celem zapoznania się z lokalną architekturą. Skutkiem tych kontaktów był angaż Główczewskiego na stanowisko wykładowcy w School of Design na Uniwersytecie Karoliny Północnej. Poznanie możliwości kreatywnego projektowania architektury, przyczyniło się do decyzji o emigracji.
Pracując dla Fundacji Forda był w latach 1965-1967 dyrektorem przekształceń miasta Asuan, związanych z budową Wysokiej Tamy na Nilu. Pobyt w Kairze przerwała nagle wojna Egiptu z Izraelem. Główczewscy wrócili do USA, zamieszkali w New Canaan, gdzie Jerzy pracował jako architekt i wykładał w Pratt Institute School of Architecture w Nowym Jorku (1969-1980). W latach 1977-1982 pracował jednocześnie przy kilku architektonicznych programach Organizacji Narodów Zjednoczonych (w Egipcie, na Karaibach i w Suazi, w południowej Afryce).
Był człowiekiem czynu, ale cechował go też zmysł refleksji historyka, o czym świadczą trzy tomy barwnych wspomnień spisanych na emeryturze (Optymista mimo wszystko (2003), Wojak z przypadku (2004), Moja Ameryka, (2006).
Żoną i miłością jego życia była Lenta (z domu Henisz), zmarła 16 miesięcy przed nim. Córką jest Klara Główczewska, wnuczęta to Sofia Veronica McDonald i Alexander Kazimir McDonald.
Dla rodziny i przyjaciół Jerzy Główczewski pozostaje nie tylko postacią o skomplikowanym życiorysie Polaka w XX wieku. Pamiętamy i podziwiamy jego promieniującą magnetyzmem osobowość, lojalność, energię i empatię jakimi nas obdarowywał, a także jego nienasyconą ciekawość świata jaką nas zarażał.
Silny charakter i optymizm sprawiły, że osobiste tragedie oraz trudy bytowania emigranta jakich Jerzy doznawał nie naruszyły jego mentalnej postawy. Radość życia była jego herbem.
Zdjęcie: Czesław Czapliński